Στην αρχή της κοινής ζωής τους όλα τα ζευγάρια έχουν την επιθυμία να ζήσουν μαζί έναν ευτυχισμένο γάμο και έχουν την πεποίθηση ότι ο δικός τους γάμος ή σχέση θα είναι διαφορετική και θα κρατήσει για πάντα αρμονικά. Πράγματι, κάθε γάμος με αυτή την προϋπόθεση θα πρέπει να αρχίζει.
Όμως, η διαφορετικότητα των δύο ατόμων – καθώς ο καθένας έχει την δική του ατομική ιστορία πριν συναντηθούν, οι συνθήκες που προκύπτουν κάθε φορά (εγκυμοσύνη, υπογονιμότητα, προβλήματα εργασίας, απώλεια γονέων του ζευγαριού, ψυχικές και σωματικές παθήσεις), τα καθημερινά θέματα που χρειάζεται να διευθετηθούν και πολλά ακόμη, οδηγούν τους συντρόφους σε συνεχείς συγκρούσεις. Μπαίνουν σε ένα φαύλο κύκλο αλληλοκατηγόριας περί μη ανάληψης ευθύνης και μη κατανόησης συναισθημάτων.
Όταν στη θέση της ασφάλειας, εκτίμησης, υποστήριξης, εμπιστοσύνης και αγάπης έρχονται να πάρουν την θέση τους η πίκρα, ο θυμός, το μίσος, η απογοήτευση, η μοναξιά, τότε αυτό μπορεί να οδηγήσει τους ανθρώπους σε απόγνωση, κατάθλιψη, άλλες ψυχικές παθήσεις, βίαιες συμπεριφορές, που σκοπό έχουν να καταστρέψουν ό,τι αισιόδοξο και ελπιδοφόρο υπήρχε στο ξεκίνημα της κοινής ζωής.
Η θεραπεία ζευγαριού έχει στόχο τη βελτίωση και τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης, τη βελτίωση της επικοινωνίας και την ανάδειξη της διαφορετικότητας του κάθε ατόμου ως εμπλουτισμό της σχέσης και όχι ως πηγή συγκρούσεων.