Ο τίτλος μοιάζει παράδοξος, καθώς αυτό που έχουμε όλοι στο μυαλό μας είναι η μητέρα να φροντίζει ένα παιδί κι όχι το παιδί μια μητέρα.
Πολλές γυναίκες και νέες κοπέλες φτάνουν στο γραφείο μου με μια αγωνία εκπλήρωσης προσδοκιών. Μια απροσδιόριστη αίσθηση. Μια αίσθηση μόνιμης υποχρέωσης να προσφέρουν.
Σύμφωνα με την οικογενειακή ψυχοθεραπεία, η ανάπτυξη μιας ψυχοσωματικής ασθένειας σε ένα παιδί σχετίζεται με τρεις παράγοντες: τον τύπο οικογενειακής λειτουργίας και οργάνωσης, την εμπλοκή του παιδιού στη γονική σύγκρουση και την ευπάθεια του οργανισμού σε επίπεδο φυσιολογίας.
«Φοβάμαι…». Φοβάμαι γιατί έχω επίγνωση; Φοβάμαι γιατί δεν ξέρω να προσπαθώ; Φοβάμαι γιατί ζητώ να με προστατεύουν; Φοβάμαι γιατί γνωρίζω την ευθύνη μου; Φοβάμαι γιατί ζητώ να μου χαρίζονται;
Φόβος. Ένα συναίσθημα πολύ δυνατό. Άλλοτε προστατευτικό, άλλοτε καθηλωτικό.
«Φοβάμαι…» Μια παραδοχή, που τις περισσότερες φορές δεν οφείλεται στο θάρρος να αναγνωρίζω, αλλά στην παραίτηση από το να προσπαθώ.
Η στήριξη και το νοιάξιμο στην ελληνική οικογένεια είναι από τα πιο σημαντικά συστατικά της. Η προσφορά φροντίδας είναι ένα πολύτιμο στοιχείο που ευτυχώς μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Υπάρχει όμως ένα σημείο σε αυτή τη μεταβίβαση, στο οποίο το πολύτιμο αυτό στοιχείο μεταλλάσσεται σε επικίνδυνο ιό.
«Οικογενειακές συζητήσεις», «οικογενειακές αποφάσεις» από τα μέλη των διαφορετικών γενιών: γονείς, παππούδες, νέο ζευγάρι, εγγόνια, θείοι… κάνουν συσκέψεις όλοι μαζί ή τηλεδιασκέψεις μέσω τηλεφώνου, μέσω Skype, μέσω viber….
Η επικοινωνία μεταξύ των συντρόφων αποτελεί δομικό στοιχείο για την ταυτότητα του ζευγαριού. Χτίζεται με την πάροδο του χρόνου και είναι το αποτέλεσμα συνάντησης των δύο προσώπων. Αποτελεί τη συνέχεια των «εαυτών» των συντρόφων. Η αυτοεκτίμηση, η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια, η αυτογνωσία που έχει ο καθένας από τους δυο, θα γίνουν το «χωράφι», στο οποίο θα καλλιεργείται το «κοινό», το «μαζί», το ζευγάρι.
Η καλλιέργεια δεν σταματά. Ούτε το θέρισμα.
Σε μια εποχή που η ισότητα είναι δοσμένη, δεδομένη και αυτονόητη, η ίδια η γυναίκα καταστρέφει τη θηλυκότητά της. Πέρασε από την ισότητα στην ομοιότητα. Αποτάσσεται τα πολύ όμορφα θηλυκά της στοιχεία. Γίνεται όμοια. Αφομοιώνεται. Υιοθέτησε το «ανδρόγυνο look» σε όλους τους τομείς. Φρόντισε να εξαφανίσει την τρυφερότητά της στο βωμό των πολυεθνικών. Εξαντλείται σε μια εύθραυστη αισθητική – φαινομενικά ανταγωνιστική και δυναμική – και στερεί τον εαυτό της από την ομορφιά των συναισθημάτων της. Είναι πολύ λίγο.
Πολλά κατορθώματα και επιτεύγματα… συνεχώς αυξανόμενοι και πολλές φορές ανέφικτοι στόχοι.. πολλές προσδοκίες βασανιστικές.. αγωνία για την κριτική των Άλλων…. αγωνία για την εικόνα στον Άλλο..
Όλα ξεκινούν όταν στη βάση της σχέσης υπάρχει η θυσία. Ένας άνθρωπος, ο οποίος θεωρεί ότι θυσιάζει στοιχεία του εαυτού του ή της ζωής του, κάποια στιγμή θα το ζητήσει πίσω. Στην περίπτωση λοιπόν ενός χειριστικού γονιού, υπάρχει η αίσθηση του «χρέους» ή της «υποχρέωσης» ή της «οφειλής» από το παιδί προς το γονιό, στο όνομα της θυσίας που ταυτίζεται με την αγάπη.
Πριν μερικές ημέρες τα σχολεία άρχισαν και ήδη κάποια παιδιά έχουν ονομαστεί «δύσκολα». Οι «δυσκολίες» αυτές μπορεί να αφορούν διαφορετικούς τομείς «δυσκολία να κοιμηθεί νωρίς για να ξυπνήσει νωρίς», «δυσκολία να συνεργαστεί το πρωί», «δυσκολία να αποχωριστεί το γονιό», «δυσκολία να προσαρμοστεί στο σχολείο» και πολλές ακόμη.
Η πόλη φοράει τα χριστουγεννιάτικά της!! Το ίδιο και τα σπίτια μας! Μυρίζει γιορτές… μυρίζει χαρά… μυρίζει βούτυρο.. μυρίζει παιδικά χαμόγελα. Χριστούγεννα. Η γιορτή των παιδιών. Αλήθεια, γιατί μόνο των παιδιών;; Μόνο τα παιδιά έχουν δικαίωμα στα Χριστούγεννα; Γιατί; Επειδή είναι ξένοιαστα; Επειδή δεν έχουν υποχρεώσεις και «σκοτούρες»; Και οι γονείς χρειάζεται να γιορτάζουν μόνο μέσα από την νοσταλγία των παιδικών ξένοιαστων χρόνων; Μόνο έτσι μπορώ να γιορτάσω;